இரவு முழுவதும் உறக்கம் வரவில்லை. எதாவது செய்தாகவேண்டும். இல்லையென்றால் டூட்டியில் சேர்ந்தவுடன் பிரச்சினையாகிவிடும். என்ன செய்யலாம். யாராவது டாக்டரைப் பார்த்தல் ஏன்? எப்படி? யார்? என்று ஆயிரம் கேள்விகள் வரும். ‘கடவுளே. இதென்ன சோதனை’ மனம் தனலில் இட்ட புழுவாய்த் துடிக்க இறுதியில் ஒரு யோசனை வந்தது. என் தோழி ஒருத்தி இருக்கிறாள். பதினெட்டு வயதிலேயே கல்யாணம் பண்ணி இரண்டு பிள்ளைகளைப் பெற்றுவிட்டாள். அவளிடம் கேட்டால் எதாவது வழி கிடைக்கும். ஒருத்திக்கு தெரிவதனால் பரவாயில்லை. இல்லையென்றால் ஊர் முழுக்க தெரிந்துவிடும் என்று நினைத்துக் கொண்டு நெடு நேரம் கழித்து உறங்கிப்போனேன்.
வேலை கிடைத்து விட்டதால் ஏற்பட்ட சந்தோசம் முழுவதும் காய்ந்து போன சருகு போல் வற்றிப் போனது. காலையிலேயெ எழுந்து குளித்துவிட்டு விடு விடுவென மல்லிகாவின் வீட்டுக்கு நடந்தேன். போகும் வழி முழுவதும் ஒவ்வொருத்தராக குலசம் விசரிக்க வேண்டா வெறுப்பாக பதில் சொல்லிக் கொண்டே போனேன்.
ஏனோ தானோ பதில் சொன்னதில் கடுப்பாகி ’பெரிச வேலை கிடைச்சிடிச்சின்னு பித்து புடிச்சி அலையிறா. பேசினா வாயில இருக்கிற முத்தா கொட்டிடும்’ என்று தெரு முனையில் இருக்கும் மஞ்சுளா மட்டும் நான் போன பிறகு பின்னாடி யாரிடமோ சொன்னது காதில் விழுந்தது. வேகமாக் மல்லிகாவின் வீட்டை அடைந்தேன். மல்லிகாவின் கனவர் அப்போது தான வேலைக்கு கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்.
“வாங்க வாங்க போலீஸ்காரம்மா. வெளுப்பிலேயே எங்க வீட்டுக்கு வந்திருக்கீங்க. என்ன விசயம்” என்றார்.
“ஒன்னுமில்லை மாமா. மல்லிகாவப் பார்க்கலாம்னு வந்தேன்”
“உள்ளதான் இருக்கா. போய் பாருங்க” என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பிப் போனார். மல்லிகா கொல்லைப் பக்கம் வராட்டி தட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
“மல்லிகா” என்று அழைத்ததும் திரும்பிப் பார்த்தாள்.
“வாடி.. இல்ல இல்ல.. வாங்க மேடம். எப்புடி இருக்கீங்க” என்று காரைப் பல் தெரிய சிரித்தாள்.
“என்னடி புதுசா மேடம் கீடம் எல்லாம். லூஸாடி”
“என்னதான் இருந்தாலும் போலீஸ் வேலைக்குப் போயிட்ட. கொஞ்சம் மரியாதை” என்று இழுத்தாள்.
“ம்ம்ம். போலீஸ் வேலைக்குப் போயிட்டா ரெண்டு கொம்பு முளைச்சிருக்கா எனக்கு. கிறுக்குப் புடிச்சவளே” என்றேன்.
“செத்த இருடி. கை கால் கழுவிட்டு வரேன்” என்று சொல்லிவிட்டு உடலை சுத்தம் செய்துவிட்டு வந்தாள். இருவரும் வீட்டுக்குள் புகுந்தோம்.
“மல்லிகா. உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விசயம் பேசனும்”
“என்னடி குரல் எல்லாம் மாறிப் போச்சி. எதாச்சும் பிரச்சினையா?”
“ம்ம்ம். ஒரு பெரிய பிரச்சினை. நீதான் எனக்கு ஒரு வழி சொல்லனும்”
“என்னன்னு சொல்லுடி. என்னால முடிஞ்சது எதாயிருந்தாலும் செய்யிறேன்” என்றுவளின் குரலில் உண்மையான நட்பினால் வந்த ஆறுதல் ஒலித்தது.
“அது. வந்து.. நான் சொல்லுவேன். ஆனா வெளிய யார் கிட்டேயும். உன் புருசன்கிட்ட கூட சொல்லக் கூடாது. சொல்ல மாட்டேன்னு சத்தியம் பண்ணு” என்றேன்.
“என்னடி. பெரிய பெரிய வேட்டா வெடிக்கிற. என்ன விசயம்னு சொல்லு. என்னைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாதா. சும்மா சொல்லுடி” என்றாள்.
“அது வந்து.. வந்து.. நான் கர்ப்பமாயிருக்கேன். உடனே கலைச்சாகனும்” என்றேன்.
“என்னடி சொல்ற. இடி விழுந்த மாதிரியிருக்குடி நீ சொல்றது. யாருடி. சிவாவா?”
“ம்ம்ஹும்” என்று மறுக்கப் போனவள் சட்டென்று ஏதோ உதிக்க “ம்ம்ம் ஆமாம்” என்றேன்.
“எனக்கு அப்பவே தெரியும். ரெண்டு பேரும் வயல், வரப்பு, மோட்டார் கொட்டாயின்னு திரியும் போதே நெனச்சேன். இப்பா அவன் எங்கடி. சோலிய முடிச்சிட்டு ஓடிட்டானா. ஊர்லேயும் ஆளைக் காணுமே”
“அவன் வேலை விசயமா பீகாருக்கு போயிட்டாண்டி. இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம். இதை கலைக்க ஒரு வழி சொல்லு. எனக்கு மண்டையே வெடிச்சிடும் போலிருக்கு”
“டவுன்னுக்கு போக முடியாதுடி. கல்யாணமும் ஆகலை. ஏகப் அப்ட்ட கேள்வி கேட்பாங்க. நம்ம ஊருல ஒரு டாக்டர் போன புதுசா வந்திருக்காரு. ஏதோ ஆ.எம்.பி-யோ என்னமோ சொல்றாங்க. அந்தாளுகிட்ட போனா கமுக்கமா முடிச்சிடலாம். ஆனா, ஆளு ஒரு மாதிரி. அதான் பயமாயிருக்கு” என்றாள்.
“ஆளு எந்த மாதிரியா இருந்தா நமக்கென்னடி. வேலை முடிஞ்சா சரி. வா போகலாம்”
“அந்தாளைப் பத்தி முழுசா சொல்லிடுறேன். அதுக்கப்புறம் போலாமா வேண்டாமான்னு நீ முடிவு பண்ணிக்க” என்று பீடிகைப் போட்டாள்.
“சரி சரி சீக்கிரம் சொல்லுடி”
“பக்கத்துவிட்டு பட்டாளக்காரன் பொண்டாட்டி ஜமுனா இருக்காளே. இவளுக்கும் டாக்டருக்கும் ஒரே கசமுசா. அவ புருசன் படாளத்துக்கு போயிரெண்டு மாசம் கூட ஆகலை. இவளுக்கு இவளுக்கு ரெண்டு பிள்ளை பெத்ததுக்கப்புறம் ஆம்பிளை ஆசை வந்திருக்கு. ஒரு நாள் அவ வீட்லேயே ரெண்டு பேரும் ஒன்னா இருந்தப்ப நான் நேரடியாவே பார்த்துட்டேன். ஜமுனாவும் என்னைப் பார்த்துட்டா. அவன் போனதுக்கப்புறம் வந்து யார்கிட்டேயும் சொல்லிடாத. ஒரு நாள் அப்புடி ஆயிப் போச்சுன்னு ஒரு கதை சொன்னா. அப்பத்தான் எனக்கு அந்தாளைப் பத்தியே தெரிஞ்சுது. தலை வலி, சுரம்னா கூடா நான் அந்தப் பக்கம் போறதில்லை”
“அதுங்க எதாச்சும் பண்ணிட்டு போகட்டும் நமக்கென்னாடி”
“அதில்லடி. அது எப்புடி நடந்துச்சி தெரியுமா. அவளும் இதே மாதிரி தான் புருசன் ஊருக்குப் போனதும் புள்ளை வேணாம்னு கலைக்கப் போயிருக்கா. அப்பத்தான் அந்தாளு இவளை மடக்கியிருக்கான். ஜமுனா சொன்னதை அப்புடியே சொல்றேன் கேளு” என்று ஆரம்பித்தாள்.
------------------ ------------------------ -------------------------------------------------------------
டாக்டர் வீட்டில்:
ஜமுனாவுக்கு 30 வயது. கனவன் பட்டாளத்தில் வேலை செய்கிறான். இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கின்றன. லீவில் ஊருக்கு வந்தால் அவனை எங்கேயும் போக விடமாட்டாள் 24 மணி நேரமும் இவள் புண்டைக்குள் சுன்னி ஊறிக்கொண்டேயிருக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு முறையும் புருசனை சக்கையாகப் பிழிந்து தான் அனுப்புவாள். இங்கேயே எதாவது தொழில் செய்து கொள்ளலாம் என்று அவனிடம் வரும்போதெல்லாம் சொல்லியும் அவன் கேட்டபாடில்லை. வேறு வழியில்லாமல் உணர்ச்சிகளை அடக்கிக்கொண்டு காலம் தள்ளுகிறாள். ஜமுனாவுக்கு நல்ல உடல் கட்டு. ஒரு முறை பார்த்த எவனையும் மறுமுறை திரும்பிப் பார்க்காவைக்கும் பெருத்த முலைகள். இடுப்பிலிருக்கும் இரண்டு மடிப்பிலும் மடிந்து போகாதவர் எவரும் கிடையாது.
அன்று டாக்டரிடம் கூட்டம் அதிகமில்லை. எல்லாரும் போகட்டும் என்று காத்திருந்து கடைசியில் தயங்கித் தயங்கி போனாள் ஜமுனா. டாக்டரின் வீடும் ஆஸ்பத்திரியும் ஒரே இடம் தான். இவளைப் பார்த்ததுமே டாக்டருக்கு சுன்னியில் லேசாக நமைச்சல். வரும் பெண்களையெல்லாம் செக்கப் என்ற பெயரில் ஒரு முறை தடவாமல் விடமாட்டான். டாகடர் தானே என்று வருபவர்கள் அதைக் கண்டு கொள்ளாமல் போவதால் துனிச்சலும் அதிகம்.
“வாங்க. உடம்புக்கு என்ன” என்றார் டாக்டர்.
“அது வந்து டாக்டர். வந்து” என்று தடுமாறினாள் ஜமுனா.
“அதான் வந்துட்டீங்களே. சொல்லுங்க”
“ம்ம் நாள் தள்ளிப் போச்சி. இப்ப குழந்தை வேணாம். எதாச்சும் மருந்து மாத்திரை எழுதிக்கொடுங்க” என்றாள்.
அவள் சொன்னதும் டாக்டர் அவளைப் பார்த்த பார்வையே வேறாக இருந்தது. கொஞ்சம் விலகிய முந்தானைக்குள் முட்டிக்கொண்டிருந்த முலைகளை பார்வையால் மேய ஆரம்பித்தார். டாக்ரின் காந்தப் பார்வையில் ஜமுனாவுக்கு உடலெல்லாம் லேசாக நடுங்க ஆரம்பித்தது. இருந்தாலும் டாக்டர் தானே என்று நாசுக்காக முந்தானையை சரி செய்து கொண்டாள்.
“கடைசியா எப்ப வந்துது”
“ம்ம்ம்.. ஜூன் மாசம் 30 – ம்தேதி டாக்டர். இப்ப ஆகஸ்ட் 15 ஆயிடிச்சா. மொத்தம் 45 நாள் தள்ளிப் போச்சி”
“எதுக்கு இப்ப கலைக்கனும். உங்க உடம்பு நல்ல ஃபிட்டாதானே இருக்கு. பெத்துக்கலாமே” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஸ்டெத்தை காதில் மாட்டிக்கொண்டு மறு பக்கத்தை முலை மீது வைத்து லேசாக அழுத்தினார். ஸ்டெத்தை முலை முழுவதும் ஒத்தி ஒத்தி எடுக்க ஸ்டெத் பட்ட இடத்தை விட அவரின் விரல்கள் பட்ட இடமே அதிகமாக இருந்தது. ஜமுனா வேகமாக மூச்சு விட்டாள்.
“திரும்புங்க” என்று டாக்டர் சொல்ல திரும்பினாள். முதுகில் ஸ்டெத்தும் விரல்களும் மேய ஆரம்பித்தன. மூச்சை இழுத்து விடச் சொன்னார்.
“சரி உள்ள வாங்க. கொஞ்சம் செக் பண்ணனும்” என்று சொல்லிவிட்டு திரையை விலக்கி விட்டு வீட்டுக்குள் நடந்தார். ஜமுனா மெல்ல வெளியே எட்டிப் பார்த்தாள். ஒரு காக்காய் குருவி கூட அங்கில்லை. தயங்கிக்கொண்டே உள்ளே நுழைய, டாக்டர் படுக்கை அறையில் நின்று கொண்டிருந்தார். ‘செக்-அப் பண்ணுவதற்கு எதற்கு பெட்ரூம்’ என்று குழப்பத்துடனே உள்ளே நுழைந்தாள் ஜமுனா.
கன்சல்டேசன் அறையின் மருந்து வாடை அங்கே இல்லை. கும்மென்று பர்ஃபூம் வாடை மூக்கைத் துளைத்தது. உயர்தரமான படுக்கை விரிப்பில் பார்த்தவருக்கு ஒரு முறை படுத்துப் பார்க்கவேண்டும் என்று நினைக்கும் அளவுக்கு அந்த அறையே ரம்மியமாக இருக்க ஜமுனா சுற்றும் முற்றும் பார்வையை ஓடவிட்டாள்.
“அது ஒன்னுமில்ல. அங்க மரக்கட்டிலில் படுக்க வச்சி செக்-அப் பண்ண எனக்கு மனசு வரல. அதான் இங்க வரச்சொன்னேன். அதில்லாம யாராச்சும் வந்துட்டா கஷ்டம். இதுல ஏறிப் படுங்க” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் கன்சல்டிங் ரூமுக்கு போனார். வெளிக்கதவு சாத்தும் சத்தம் ஜமுனாவுக்கு துல்லியமாகக் கேட்டது. இதயம் வேகமாக துடிக்க படுக்கையில் மல்லாக்கக் கிடந்தாள். மெத்தையின் சுகம் அவளை இழுக்க, அடுத்த முறை புருசன் வரும் போது இது போல ஒரு மெத்தையை வாங்கச் சொல்லி அதில் படுத்தி ஓக்க வேண்டும் என்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டாள்.
டாக்டர் திரும்பி வந்து, “ கொஞ்சம் முந்தானையை எடுத்து விடுங்க. முழுசா செக் பண்ணனும்” என்றார்.
”இதுக்கு எதுக்கு ஸார் இத்தனை செக்கப்” என்று குரல் தடுமாற கேட்டாள் ஜமுனா.
”நாள் தள்ளிப் போறதுக்கு கர்ப்பம் மட்டும் காரணமில்லை. நிறைய விசயம் இருக்கு. இப்பெல்லாம் பிரஸ்ட் கேன்ஸர் சர்வ சாதாரனமாப் போச்சி தெரியுமா. சில சமயம் கர்ப்ப பைக்குள்ள கட்டி இருக்கும். அதனாலேயும் தள்ளிப் போகலாம். என்ன ஏதுன்னு தெரியாம மருந்து கொடுத்தா அப்புறம் எனக்குத் தானே கெட்டப் பேரு” என்று சொல்லவும் ஜமுனாவுக்கு அடி வயிற்றில் அமிலம் சுரக்க ஆரம்பித்தது.
போனதடவை புருசன் வந்து விட்டுப் போனபோது எதுவும் உண்டாகவில்லை. இந்த தடவை மட்டும் ஏன் இப்படி தள்ளிப் போனது. டாக்டர் சொல்லுவது போல வேறு எதுவும் காரணம் இருக்குமே என்று நிஜமாகவே பயந்து போனாள். நெற்றியில் முத்து முத்தாய் வியர்த்தது. நடுங்கிக்கொண்டே சேலையைக் குத்தியிருந்த ஊக்கை கழட்டினாள்.
“ஏன் டென்ஷன் ஆகுறீங்க. எல்லாத்தையும் செக்கப் பண்ணிகிறது நல்லது தானே. அதுக்குள்ள என்ன பயம். என்ன ஏதுன்னு பார்த்துட்டா போச்சி” என்று நெற்றியிலிருந்த வியர்வையை துடைக்கும் சாக்கில் மெல்ல தலை முடியை வருடி விட்டார். ஜாமுனாவின் கண்கள் லேசாக மூட ஆரம்பித்தன.
தொடரும்…
Post a Comment